ON LINE

3 Ιουνίου 2015

ΤΟ SAVOIR VIVRE ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΧΑΡΑΣ.

Γράφει η Giota.
 Είναι γνωστό πλέον πως κάθε απόγευμα παίρνουμε σβάρνα τις παιδικές χαρές! Πώς μπορώ άλλωστε να κρατήσω μέσα στους τέσσερις τοίχους τα παιδιά; Με τι καρδιά; Όση κούραση κι αν έχω, όσες δουλειές και αν με περιμένουν στο σπίτι, όση βαρεμάρα κι αν έχει συσσωρευτεί στο μυαλό μου και στο σώμα μου, τα απογεύματα είναι καθαρά παιδική υπόθεση!
Κάθε μέρα, την ίδια ώρα στην διαδρομή για την παιδική χαρά λέω το ίδιο τροπάρι στις δίδυμες. Το Savoir vivre της παιδικής χαράς! Ok, δεν είμαι και ο Ζαμπούνης αλλά δε μπορούμε να βγαίνουμε έξω και να φερόμαστε σαν πρωτόγονα πιθικούλια!

  • Δεν χτυπάμε-σπρώχνουμε τα άλλα παιδάκια.
  • Δεν πετάμε χώματα.
  • Περιμένουμε την σειρά μας στην τσουλήθρα.
  • Οι κούνιες δεν είναι δικές μας, κάνουμε όλοι από λίγο.
  • Μοιραζόμαστε τα κουβαδάκια μας.
  • Ρωτάμε πριν πάρουμε τα παιχνίδια κάποιου άλλου παιδιού, παίζουμε και τα αφήνουμε στην θέση τους.
  • Πετάμε τα σκουπιδάκια μας στον κάδο ή τα δίνουμε στη μαμά.
...και το πιπίλισμα του μυαλού συνεχίζεται με τους παραδοσιακούς κανόνες του τύπου δεν φεύγουμε μακριά από τη μαμά, δεν ακολουθούμε κανένα παιδάκι ή μεγάλο που δεν γνωρίζουμε κτλ!
Σε γενικές γραμμές οι Κανόνες μας τηρούνται από τις μικρές! Εντάξει, παιδάκια είναι και όχι στρατιωτάκια! Από την άλλη, εγώ, σαν μαμά-συνοδός παρατηρώ συνεχώς τις μικρές και επεμβαίνω μόνο αν υπάρξει "παραβίαση κανόνων" ή φόβος ατυχήματος, πάντα όμως απευθυνόμενη στα δικά μου παιδιά (ακόμα κι αν δεν φταίνε)!
Αυτό που με εξοργίζει είναι η συμπεριφορά κάποιων μαμάδων-συνοδών που θεωρούν τις δημόσιες παιδικές χαρές τσιφλίκι τους και τα παιδιά τους αρχηγούς κρατών! Αυτές που στην κυριολεξία τα αμολάνε για να "φύγουν" από το κεφάλι τους και δεν δίνουν λογαριασμό για τα υπόλοιπα παιδιά και τους ενηλίκους! Αυτές που επιτρέπουν στα παιδιά τους να καταστρέφουν τα παιχνίδια! Αυτές που επιτρέπουν στα παιδιά τους να χτυπούν,να σπρώχνουν και δεν σηκώνουν την κ#λάρα τους από το παγκάκι να κάνουν έστω μια παρατήρηση, αλλά αν το δικό σου παιδί  αντιδράσει ζητούν τον λόγο!
Πείτε με κομπλεξικιά, υστερική...πείτε με όπως θέλετε,
αλλά δεν δέχομαι να διασκεδάζουν εις βάρος μου και εις βάρος των παιδιών μου, ούτε είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τις άσχημες συμπεριφορές και να προσπαθώ να δώσω όμορφες απαντησεις στα ευλογα "γιατί" των παιδιών μου! Το να τσακωθούν, να σπρωχτούν τα παιδάκια είναι απολύτως φυσιολογικό αλλά νομίζω πως εμείς είμαστε εκεί για να παρακολουθούμε και να επεμβαίνουμε όπου χρειάζεται απευθυνόμενες στο δικό μας παιδί!
Όλοι βγαίνουμε έξω για να περάσουμε καλά! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για τους γύρω μας!
Γιατί καλή είναι η ελευθερία αλλά ας μην ξεχνάμε πως η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου!




Ακολούθησε τις Βlog-o-logies στο facebook
και
έλα να Blog-o-λογίσουμε στην ομάδα

1 σχόλιο:

  1. Μακάρι να ήταν μόνο στις παιδικές χαρές αυτές οι μαμάδες/συμπεριφορές. Δυστυχώς, τις συναντάμε παντού και θα τα δεις και στα σχολεία των παιδιών.
    Μία λύση είναι να αδιαφορήσεις, γιατί δεν μπορείς να αλλάξεις ανθρώπους που είναι σαν ντουβάρια. Τα έχω ζήσει όσο ήταν τα παιδιά μου μικρά και σε καταλαβαίνω που εκνευρίζεσαι - μερικές φορές είναι αδύνατο να μην εκνευριστείς.

    Καλημέρα και υπομονή
    Ελένη
    https://myfortysomethingworld.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλιά σας με γεμίζουν χαρά!