ON LINE

26 Δεκεμβρίου 2016

ΕΦΥΓΕΣ ΚΙ ΕΣΥ......


Είναι βδομάδες που αποφεύγω αυτή την ανάρτηση....μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω... Στην σκέψη και μόνο τα συναισθήματα με ξεπερνούν, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και τα δάχτυλά μου απομακρύνονται από το πληκτρολόγιο..... κι αυτό το σφίξιμο στον λαιμό....αυτό το σφίξιμο...γαμώ το!
Πάει σχεδόν μήνας που σε έχασα "κοριτσάκι" μου.... Τη μια μέρα λέγαμε τις χαζομάρες μας στο τηλέφωνο, σου είπα ότι βρήκα δουλειά και ανακουφίστηκες πιο πολύ κι από μένα...Μέσα στα πολλά μου είπες πως μάλλον περνάς γαστρεντερίτιδα και γελούσαμε και την επόμενη ήσουν στο νοσοκομείο.... Και τότε κόπηκαν τα γέλια.... Εσύ εκεί κι εγώ 500χλμ μακριά με την σκέψη μου κολλημένη επάνω σου... Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις και μια σιωπή από τους γιατρούς... μια σιωπή και μερικά λόγια μασημένα... Δύσκολα τα πράγματα... το είχα καταλάβει, όπως κι εσύ πάντα καταλάβαινες τα κρυμμένα μου....τα σκατά μου...τα όμορφά μου...τα πάντα μου!

"Χειρουργείο ή τέλος" είπαν οι γιατροί.... το χειρουργείο έγινε... Όλα πήγαν καλά κι έμεινες, εκεί, στη ΜΕΝ μόνη να δίνεις τον πιο σημαντικό σου αγώνα...κι εγώ εδώ....να δίνω τον δικό μου... Και τότε, εκείνη την δεύτερη και τελευταία μέρα στη ΜΕΝ αποφάσισες να "κλείσεις" τον διακόπτη.... να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις...  Μόλις μια εβδομάδα και κάτι κράτησε η ταλαιπωρία σου...Ακόμα και τότε διακριτική...να μην ενοχλήσεις..να μην γίνεις βάρος...να μην κουράσεις....όπως πάντα! Κι εγώ ακόμα εδώ.... με το τηλέφωνο στο χέρι να προσπαθώ να το διαχειριστώ... Πόσο γρήγορα έγιναν όλα..;

Και τότε άρχισαν να κατακλύζουν το μυαλό μου αναμνήσεις... Τα παιδικά μου καλοκαίρια που τα έζησα όλα μαζί σου...  Τα καθημερινά μας τηλεφωνικά πρωινά καφεδάκια... Οι συμβουλές σου... τα πειράγματα...η στήριξή σου σε όλα τα επίπεδα.... Πάντα εκεί για μένα...έστω και από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής...ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ! Και τώρα όλα αυτά χάθηκαν...τα πήρες μαζί σου.... Ξέρω πως ήθελες να ξεκουραστείς...το είχες ανάγκη ... το έβλεπα... το άκουγα... επειδή όμως είμαι πολύ εγωίστρια δεν ήθελα να σε αφήσω...


Ταξίδεψα όλη νύχτα για να σε χαιρετήσω...δε υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω ακόμα κι αν ήμουν μισό βήμα πριν από τον θάνατο θα ερχόμουν να σε δω για τελευταία φορά! (αυτό το "τελευταία" καθόλου δε μου αρέσει...πφφφφφφ) 

Νωρίς το πρωί φτάσαμε στο σπίτι σου...ήσυχο και φιλόξενο..όπως το θυμόμουν... τα πάντα στην θέση τους...η καρέκλα σου....το απαίσιο τασάκι σου...τα τσιγάρα σου...όλα εκεί.... "Πάρε ενθύμια από την γιαγιά σου"...μου είπε η μάνα μου... Τι να πάρω;;;;;  Τι στο διάολο να τα κάνω τα ενθύμια;;;;; Ενθύμια παίρνεις από τις διακοπές σου... από το στήριγμά σου τι να πάρεις και τι να τα κάνεις;;;;;; Ενθύμια έχω πάρει...33 χρόνια παίρνω ενθύμια! Το μόνο που θα πάρω είναι μια φωτογραφία της, μια γυάλα που ήταν να την πάρω το καλοκαίρι και τελικά την ξέχασα και ένα κουτί από τα "αγαπημένα" της χάπια που μας έλεγε ότι είναι "μη χαλαρωτικά" (μυοχαλαρωτικά)...


Η στιγμή του "αντίο" έφτασε... κι εγώ ακόμα δεν ήθελα να το πιστέψω.... Με μάτια κατακόκκινα μπήκα στην εκκλησία για να σε δω...Ω! θεέ μου...πόσο ξεκούραστη φαινόσουν...Όπως σε έπαιρνε ο ύπνος ενώ έβλεπες ξένο έργο στην τηλεόραση και σου έλεγα να πας στο κρεβάτι σου κι εσύ μου απαντούσες: "Παρακολουθώ! Δεν κοιμάμαι..ακούω το έργο!" Μόλις σε αντίκρισα σαν να πάγωσαν όλα μέσα μου..τα δάκρυα σταμάτησαν.... Μόλις γύριζα το βλέμμα μου αλλού θόλωνε η ματιά μου από τα δάκρυα και μόλις σε ξανακοίταζα στέγνωναν μονομιάς! 

Παραπάνω πράγματα δεν θυμάμαι....λες και κάποιος έκλεισε προσωρινά και τον δικό μου διακόπτη για λίγες ώρες.... Ο Σταύρος, όμως μου είπε, πώς η πρώτη που σε χαιρέτησα ήμουν εγώ! Συγγνώμη κοριτσάκι μου δεν το θυμάμαι...

Μαύρα δεν φόρεσα....ξέρω ότι δεν ήθελες...τα είχαμε μιλήσει αυτά το καλοκαίρι... Αν βάλει μαύρα η ψυχή το ρούχο περισσεύει...το ρούχο είναι για τον κόσμο.

Σε χαιρετώ, λοιπόν και από εδώ κοριτσάκι μου!!!! Και είμαι σίγουρη πως έγινες το πιο φωτεινό αστέρι στον ουρανό μόνο και μόνο για να μπορούμε τα βράδια να σε βλέπουμε.

Καλό σου ταξίδι κοριτσάκι μου, φιλεναδίτσα μου, γιαγιά μου....Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά. Καλά;








Κλείνοντας αυτή την τόσο δύσκολη για μένα ανάρτηση θέλω να μοιραστώ μια από τις πιο σοφές συμβουλές που μου είχε δώσει πριν την βάπτιση των διδύμων... "Κοίτα να χαρείς την βάπτιση των παιδιών σου!!!! Γάμο μπορεί να ξανακάνεις!!! Η βάπτιση όμως είναι μια!"







2 σχόλια:

  1. Να ζησεις να τη θυμασαι με ολες τις υπεροχες αναμνησεις αλλα και τις κακες..ο πονος δν φευγει ποτε απλως με το χρονο μικραινει η πληγη αλλα δν κλεινει! Τις ομορφες ιστοριες σας θα τις διηγησαι στα κοριτσια σου κ θα χαμογελας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ειρήνη και γαλήνη στην ψυχούλα της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλιά σας με γεμίζουν χαρά!