Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ.

Γράφει η Giota.

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου και χαζεύω νωχελικά τηλεόραση...μέρες κάθομαι εκεί...στην ίδια ακριβώς θέση, αγκαλιά με τα ίδια μαξιλάρια...για να είμαι ειλικρινής δεν παρακολουθώ τηλεόραση....τα μάτια μου απλά κοιτάνε την οθόνη...το μυαλό μου τρέχει αλλού...τρέχει ασταμάτητα δίχως να ξέρει που πάει και πότε θα σταματήσει...και ξαφνικά ένας ήχος με επαναφέρει στην πραγματικότητα!

Μα τι ήχος είναι αυτός;;;; Μοιάζει με φτερούγισμα....! Κατευθύνομαι βαριεστημένα προς το παράθυρο, ανοίγω την κουρτίνα,ρίχνω μια κλεφτή ματιά αλλά τίποτα το περίεργο. Τραβώ την κουρτίνα και πάω να ξαναβουλιάξω στον καναπέ μου...Μα τι στην ευχή...;Πάλι αυτός ο ήχος....Ρε λές;;;;;

Βάζω βιαστικά τις παντόφλες μου και ανεβαίνω στην ταράτσα....ούτε που θυμάμαι πόσο γρήγορα ανέβηκα τις σκάλες! Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και αντικρίζω αυτό που πάντα ονειρευόμουν!!!! Ένας "πελαργός" κάνει βόλτες πάνω από το σπίτι μου!!!!!!!!!Ωωω Θεέ μου,δε με ξέχασες, είχε έρθει και η δική μου ώρα να γίνω μαμά!!!!! Άρχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη για να με ακούσει και να κατέβει...κουνούσα με μανία τα χέρια μου μπας και με δει...όμως αυτός έκανε βόλτες πάνω από το σπίτι μου και δεν έλεγε να κάνει μια στάση...Ανοιγόκλεινε τις φτερούγες του κάνοντας κύκλους αλλά ούτε άκουγε, ούτε με έβλεπε!

Τότε πρόσεξα την κεραία της τηλεόρασης...αυτής της συσκευής που ήταν η παρηγοριά μου τόσο καιρό...σκαρφάλωσα προσπαθώντας να τον πλησιάσω εγώ...Έφτασα στην κορυφή της κεραίας...τέντωσα το χέρι μου και προσπαθούσα να τον αγγίξω...Ο "πελαργός" εξακολουθούσε να μη με βλέπει ενώ εγώ τεντωνα όσο περισσότερο μπορούσα το χέρι μου...μια φτερούγιζε κοντά μου και μια πέταγε μακρυα σαν λευκό σύννεφο στον ουρανό...Είχα αρχίσει πια να κουράζομαι αλλά είπα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια...τον παρακολουθησα προσεκτικά, μάζεψα όση δύναμη μου είχε απομείνει και την στιγμή που πλησίαζε προς το μέρος μου άπλωσα το χέρι μου και κατάφερα να του κλέψω ένα φτερό!!!!!!!!

Ο "πελαργός" εξαφανίστηκε ως δια μαγείας κι εγώ έμεινα εκεί αποκαμωμένη κρατώντας σφιχτά το φτερό του...για ακόμα μια φορά δεν είχα καταφέρει να τον πιάσω, να τον κλείσω στο χρυσό κλουβί του και να τον φέρω μέσα στο σπίτι μου...αλλά πλέον είχα κάνει ένα βήμα παραπέρα...είχα σημειώσει μια τόση δα πρόοδο.....είχα στην παλάμη μου το φτερό του που γέμισε την καρδία μου με ελπίδα ,την ψυχή μου με αισιοδοξία και ξεκούρασε μονομιάς το κορμί μου.

Κατέβηκα από την ταράτσα,μπήκα στο σπίτι μου αλλά αυτή την φορά δεν βούλιαξα στον καναπέ μου...Έτρεξα να χωθώ στην αγκαλιά του καλού μου για να του πω πως αξίζει να προσπαθήσουμε ακόμα μια φορά!

Όσο για σένα, κύριε Πελαργέ, να θυμάσαι πως έχω τόση δύναμη και πείσμα μέσα μου που δεν θα ησυχάσω αν δεν σε βάλω στο χρυσό κλουβί μου!

Ακολούθησε τις Βlog-o-logies στο facebook

και

έλα να Blog-o-λογίσουμε στην ομάδα