Γράφει η Tonia.
Σίγουρα ο ερχομός ενός παιδιού (και ειδικά του πρώτου)
φέρνει τα πάνω κάτω στην ζωή ενός ζευγαριού! Αλλάζουν οι προτεραιότητες, τα
θέλω και μπαίνεις σε έναν χορό άγχους, ατελείωτης αγάπης και γνωρίζεις πτυχές της
ζωής σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν μέσα σου..!
Ειδικά τον πρώτο καιρό, έχοντας την γέννα φρέσκια με τα
πονάκια (ή τους ΠΟΝΟΥΣ της καισαρικής) τις ορμόνες που παίζουν σαν την
φιλαρμονική μέσα σου, και ένα βρεφάκι που θέλει την συνεχή προσοχή σου, που
κλαίει και δεν ξέρεις τι ακριβώς σου ζητά, ένα μικρό τραλαλά το παθαίνεις...
Εάν τον πρώτο καιρό έχεις μια μικρή βοήθεια,
είναι πολύ σημαντικό…
Εγώ ας πούμε, τις πρώτες 15 μέρες είχα κοντά την μαμά! Λόγω
του ότι ήμουν τρομοκρατημένη και φοβόμουν μέχρι και να την πάρω αγκαλιά, αλλά
και λόγω της καισαρικής που έκανα που δεν με άφηνε να μπω κατευθείαν στο
πρόγραμμα του σπιτιού.. Βέβαια είχα και τον άντρα μου σπίτι εκείνο το διάστημα..
Ώσπου ήρθε η στιγμή που με άφησαν και οι 2 τους ταυτόχρονα και έχω βρεθεί μόνη
μου με το μωρό!!
ΣΟΚ!!!
Όλα καλά έχω πάρει πλέον το κολάι, και θεωρώ πως είμαι η «σούπερ
μαμά» που καταφέρνει τα πάντα.. (να σημειώσω πως είμαι από τις τυχερές μανούλες
γιατί έχω ένα ήρεμο μωρό!) Μεγάλωσε όμως ξεκίνησαν οι γκρίνιες χωρίς λόγο και
αιτία.. Να θες να κάνεις ένα εκατομμύριο
δουλειές στο σπίτι, να βγεις για ψώνια, και το μωρό να μην θέλει να ηρεμήσει με
τίποτα! Να μην θέλει τίποτα… Και εκεί μετά ώρα μουρμούρας και άρνησης στα
πάντα, (ειδικά όταν πρόκειται για την ώρα του φαγητού) αρχίζουν να ανάβουν
σιγά-σιγά όλα τα λαμπάκια μέσα στον εγκέφαλο..!!
Και θες να αρχίσεις να φωνάζεις
και να χτυπάς τα πάντα μέσα στο σπίτι! Να θες να τσιρίξεις για να βγάλεις όλα
τα νεύρα από μέσα σου!! Να θες απλά να σηκωθείς και να φύγεις από το σπίτι για
λίγο να μην ακούς τίποτα..!! Και αφού έχεις
απελπιστεί και θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί( και επίσης να ανοίξει και το
στόμα του μωρού μπας και μπει λίγο φαγητό και κει-γιατί όλο το υπόλοιπο είναι
παντού γύρω γύρω-)!!! Τότε σου σκάει
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!
Αυτό το χαμόγελο που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα! Λες και
πατάς reset στον εγκέφαλο και δεν έχει γίνει τίποτα! Που την ώρα που είσαι
εντελώς εκτός ορίων, απλά χαμογελάς κουνώντας το κεφάλι σου με απόγνωση και λες
από μέσα σου, πως είναι δυνατόν εγώ να κρατήσω μούτρα σε ένα τέτοιο
πλασματάκι..;;;
Και όσο τα σκέφτεσαι, τόσο εκείνο σου κάνει νάζια και χαρές!!! Δεν νομίζω
να είμαι η μοναδική μανούλα που έχει βρεθεί σε αυτή την φάση!! Όλες έχουμε περάσει έστω και μια τέτοια περίοδο κρίσης!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλιά σας με γεμίζουν χαρά!